تصور كن ...

تصور كن صدف ها را، اسير جزر يك دريا

و ماهي هاي لب تشنه، كه مي ميرند تا فردا

تصور كن تن جنگل، اسير شعله اي كوچك

و آتش را كه سوزانده، دل پير و جوان بي شك

تصور كن تو، آن لانه كه طوفان مي برد با خود

كه با خود مي برد شايد، كه با خود مي برد لابد ...

تصور كن كه يك شيشه نشسته در مسير سنگ

هزاران تكه زخمي، به خون آغشته و بي رنگ

تصور كن غم ماهي، ميان تنگ تنهايي

لب ساحل دوباره، چشم در چشمان دريايي

و حالا گوشه اي بنشين، تصور كن دل من را

دل دلگير دلمرده، دل آغشته تن را

.
.
.
همان آتش همان جنگل همان شيشه همان تنها

همان لانه همان طوفان همان ماهي همان دريا

                                                                           الاحقر

امير ...

به روي آينه چون آه شايد

شبي از غصه ات ناگاه شايد

به يادت اي امير قلب خسته

شبي برفي ميان راه شايد ...

                                                                  الاحقر

حضرت عشق دلم پيش تو ماند ...

شرمنده لطف هاي خواهر بودم

مديون جواز سبز مادر بودم

وقتي كه شب جمعه ،سراپا،حيران

مابين نگاه دو برادر بودم

                                      "الاحقر"

خداوندا ...

زمستان شد، دوباره برف با هو هو

چنان ديوانه ها ، سر مي زند هر سو

و پشت پنجره تنهاي تنها من

شبيه شيشه ها اشكم روان چون جو

و گاهي خيره بر اين عكس در شيشه

نمي دانم كه اين برف است يا گيسو

دوباره چشم در چشمان اين قاتل

زند آتش به جانم خنده هاي او ...

دوباره ماه آذر ، اوج پاييزست

و طوفان مي برد ذهن مرا هر سو

كجا رفته ؟ كجا مانده ؟ خداوندا

دگر معني ندارد زندگي بي او ...

.

.

.

و من بار دگر باز از سر حسرت

نوشتم بر تن هر شيشه ، دلبر كو !؟

 دلبر كو !؟

 دل بر ...

                                                                       "الاحقر"

براي همه آنان كه گمشده دارند ...

شفاف چنان عقيق، مي فهمم من

باريك چو مو ، دقيق ، مي فهمم من

نزديك بيا زخم مرا خوب ببين

ديدي كه تو را رفيق، مي فهمم من

                                                     الاحقر

براي يوسفم ...

يوسف شده اي و قسمتت چاه شده

غمخوار و انيس و مونست ماه شده

يعقوب شدم كه تا ابد گريه كنم

بعد از تو ، دم و بازدمم آه شده

...................................................

غريقم در ميان غصه اي ژرف

دلم پر گشته از يك آسمان حرف

چه گويم با كه گويم شرح اين درد

دلم جامانده زير توده اي برف

                                                                 الاحقر